არნო ხიდირბეგიშვილი: მოსკოვში, დიადი გამარჯვების 80 წლისთავზე ქართული დელეგაცია არ ჩავა

ფრაზა “დაიკავეთ ადგილები შეძენილი ბილეთების მიხედვით” მიხაილ ზოშჩენკოს მოთხრობიდან “ცუდი ტოტი“ ცუდ ფაქტთან დაკავშირებით გამახსენდა. 9 მაისს, სამამულო ომში დიადი გამარჯვების 80 წლისთავისადმი მიძღვნილი სამხედრო აღლუმზე წითელი მოედნის ტრიბუნებზე საქართველოს ხელმძღვანელობის წარმომადგენლები არ იქნებიან. ზეიმზე საქართველოდან არც ვეტერანები ჩავლენ – მათგან სულ რამდენიმე ადამიანი დარჩა და ნაკლებ სავარაუდოა, რომ ჯანმრთელობის მდგომარეობამ მოსკოვში გაფრენის საშუალებას მისცეს. ეს ნიშნავს, რომ უმაღლესი მთავარსარდალის,  ასევე ფრონტისა და ზურგის 700 ათასი გმირის სამშობლო ზეიმში მონაწილეობას არ მიიღებს. ივარაუდებდა ამას სტალინი? ივარაუდებდა, რადგან შთამომავლების შავი უმადურობა განჭვრიტა: „ჩემი გარდაცვალების შემდეგ ჩემს საფლავზე ნაგვის გროვას მიიტანენ…“.

   რა ადგილს დაიკავებს საქართველო მსოფლიო „რანგების ტაბელში“, როცა უკრაინაში ომი დასრულდება და ყველა „ადგილებს დაიკავებს ნაყიდი ბილეთების მიხედვით“, რაც დიდწილად დამოკიდებულია რუსეთის მიმართ ბოლო სამი წლის განმავლობაში გატარებულ პოლიტიკაზე? აშშ, დიდი ბრიტანეთი, ევროკავშირი, ახლო აღმოსავლეთისა და ცენტრალური აზიის ქვეყნები, ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკები?

მათ, ვინც მტკიცედ იდგა ჭეშმარიტების მხარეს, „ტრიბუნებზე ადგილები“ ერგებათ, ხოლო მათ, ვინც მერყეობდა მთელი ომის განმავლობაში – ხან რუსეთს ემხრობოდა ფრონტზე მიღწეული წარმატებების შემდეგ, მოთმინებისა და პოლიტიკური ალღოს დაკარგვის მერე კი აღიარებდა უკრაინის ტერიტორიულ მთლიანობას და დახმარებას უგზავნიდა, “ფეხზე დგომა” მოუწევთ.

    კურსკში უკრაინის შეიარაღებული ძალების დაჯგუფების დამარცხების შემდეგ უკრაინის კრახში, როგორც ქართული ოპოზიციის მარცხში, ეჭვი უკვე არავის ეპარება. გამორიცხული როდია, კიევში ჭკვიანმა ადამიანებმა წაართვან ზელენსკის ძალაუფლება და რუსეთის წინაშე კაპიტულაციის ყველა პირობას ხელი მოაწერონ. თავად ტრამპიც დღითიდღე უკეთესად ხვდება, თუ რამდენად მართალი იყო რუსეთი და რა არამზადაა ზელენსკი, რომელმაც ოვალურ კაბინეტში სკანდალი მოაწყო და ჩაშალა იშვიათი ლითონების  მოპოვებასთან დაკავშირებულ ხელშეკრულებაზე  ხელმოწერა, რათა საკუთარი ფასი აეწია. შემდეგ კი, როცა ზელენსკი მიხვდა, რომ გადააჭარბა, მოინანია და გარიგებაზე ხელმოწერის მზადყოფნა გამოთქვა, უარი უკვე ტრამპმა თქვა, ვინაიდან მიხვდა – რა ხაფანგში იტყუებდა მას ზელენსკი! აი თურმე რატომ უჩვენა ზელენსკიმ ჟურნალისტებს რუქები, თუ სად მდებარეობს იშვიათმიწა ლითონების საბადოები – ძირითადად იმ ტერიტორიებზე, რომლებსაც რუსეთი აკონტროლებს/რუსეთის ტერიტორიებად აღიარებს! დილემის წინაშე – რუსეთთან მიწაზე ურთიერთობები თუ მიწისქვეშ იშვიათი ლითონები, ტრამპმა უპირატესობა პირველს მიანიჭა. ამერიკული სამთო კომპანიების – მუშების, ტექნიკისა და ინჟინრების უსაფრთხოების უზრუნველყოფით, შეერთებული შტატები თავისთავად წამოიკიდებს პასუხისმგებლობას, დაიცვას ზელენსკის რეჟიმი ამ ტერიტორიებზე რუსული არმიისგან. სჭირდება კი ტრამპს ეს?! რუსეთთან ბირთვული კონფლიქტი აშშ-სა და მსოფლიოს ბევრად ძვირი დაუჯდება, ვიდრე 350 მილიარდი დოლარი, რუსეთთან პროქსი ომისთვის რომ დაიხარჯა, რომლის დაბრუნებაც ტრამპს იშვიათმიწა ლითონებით სურდა.

ასეა თუ ისე, ბიძინა ივანიშვილი რუსეთს კარგად იცნობს და სარისკოდ მიაჩნია ნებისმიერი სფერო, რომელსაც პირადად არ აკონტროლებს 90 პროცენტით მაინც. ივანიშვილის ლოგიკა ასეთია: სანამ აშშ და რუსეთი უკრაინის გამო ურთიერთობებს არკვევენ, ხოლო დებილი ქართული ოპოზიცია და სამოქალაქო სექტორი დასავლურ გრანტებზე მუშაობენ, საქართველო ცოტა ხნით გვერდზე გადადებს  საგარეო პოლიტიკურ არჩევანს და მივხედავს ბიზნესს, რომელშიც მეფე ვარ“. ამით აიხსნება პრემიერ კობახიძის ვიზიტების სერია – ჯერ ჩინეთში, ირანსა და არაბეთის გაერთიანებულ საამიროებში, შემდეგ კი აზერბაიჯანში, ყაზახეთში, უზბეკეთსა და თურქმენეთში. პირადი კონტაქტები ტრანსკასპიური საერთაშორისო სატრანსპორტო მარშრუტის (TITR) ქვეყნების ლიდერებთან – როგორც უშუალოდ მარშრუტზე მყოფთა, ასევე საქმიან თანამონაწილეებთან, მილიარდობით ინვესტიციას მოიზიდავს საქართველოში. ეკონომიკური მოგება, თანაც – უმოკლეს დროში არის ირაკლი კობახიძის აღმოსავლეთ-შუა აზიური ვიზიტების სერიის მიზეზი და არა „უმადური“ დასავლეთისგან „განაწყენებული“ საქართველოს იდეოლოგიური შემობრუნება აღმოსავლეთისკენ, როგორც ეს  რუს პოლიტოლოგებსა და ჟურნალისტებს სწამთ.

   ამასთან, ივანიშვილის აზრით, ეს „მიმდინარე პროცესების თანხვედრაა“ – ანუ, რუსეთისადმი მეგობრულ ქვეყნებსა და პარტნიორებთან ურთიერთობით, საქართველო ირიბად უკავშირდება რუსეთს, რომელიც საქართველოსთვის თურქეთის შემდეგ მეორე, ხოლო ზოგიერთი მაჩვენებლით – პირველ სავაჭრო-ეკონომიკურ პარტნიორს წარმოადგენს.

ივანიშვილის ლოგიკა დღესავით ნათელია: 2012 წლიდან დღემდე, მისი გუნდი – ვგულისხმობ პრემიერ-მინისტრებს და სპიკერებს, მათი ჩათვლით, ვინც დღეს „პოლიტკორექტულობის“ გამო გუშინდელ პარტნიორებს Deep State-ს უწოდებს –  თავით ფეხებამდე პროდასავლურია, მათ დასავლეთში დაამთავრეს უნივერსიტეტები, მხოლოდ დასავლელ პარტნიორებთან არიან შეჩვეულნი მუშაობას, ინგლისური მათთვის მეორე მშობლიური ენაა, ხოლო რუსეთი, როგორც მათ გონებაში დასავლურმა პროპაგანდამ დაამკვიდრა, მხოლოდ მტერი და ოკუპანტია. როგორ შეძლებენ ისინი რუსებთან ურთიერთობას?! – სამართლიანად მიიჩნევს  ივანიშვილი. დღეს წარმოუდგენელია, რომ რომელიმე საგარეო უწყების ხელმძღვანელი, პარტიული ბოსი ან მინისტრი საქმიან კონტაქტში შევიდეს რუს კოლეგასთან. ხოლო სხვა გუნდი ივანიშვილს არ მოუმზადებია, რადგან ეს ამოცანა დღის წესრიგში არ იდგა.

   თუმცა, რუსეთის მხრიდან კონტრპროდუქტიული იქნებოდა ბოლო 3 წლის განმავლობაში გაწეული ძალისხმევის და შესრულებული სამუშაოს განულება და წყალში ჩაყრა, რადგან მსოფლიოში დინამიურად ცვალებადი ვითარება ნებისმიერ დღეს შეიძლება იქცეს ტრიგერად ივანიშვილისთვის, რომელიც ცნობილია ექსტრაორდინარული ექსპერიმენტებისადმი მიდრეკილებით – დათანხმდეს რუსეთის არაერთხელ შეთავაზებულ წინადადებებს. მოსკოვიდან ასეთი შეთავაზებები მართლაც იყო, თანაც საქართველოსთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და მტკივნეული საკითხების გადასაჭრელად. და კიდევ იმიტომ, რომ ნებისმიერ ნიშას, რომელსაც დღეს რუსეთი დატოვებს, მყისიერად დაიკავებენ საქართველოს ახალი აღმოსავლელი პარტნიორები.

არნო ხიდირბეგიშვილი,
ქართული საინფორმაციო-ანალიტიკური სააგენტო „საქინფორმი“-ს გენერალური დირექტორი და მთავარი რედაქტორი, უშიშროების, სტრატეგიული ანალიზისა და საინფორმაციო პოლიტიკის ცენტრის დირექტორი

16.03.2025
საქართველო, თბილისი