"საქართველო და მსოფლიო" - საზოგადოებრივ-პოლიტიკური გაზეთი

არნო ხიდირბეგიშვილი: “სტუმარ – მასტპინძელი”...

24. 07. 2010

2010 წლის ივლისი. საქართველო. პაპანაქება სიცხე... მიუხედავად ამისა, ამ თვეს მკვდარ პოლიტიკურ სეზონს ნამდვილად ვერ ვუწოდებ - 2008 წლის აგვისტოს შემდეგ არნახულად ბევრი სტუმარი გვეწვია: აშშ-ის სახელმწიფო მდივანი კლინტონი და მისი თანაშემწე ევროპისა და ევრაზიის საქმეებში გორდონი, ევროკავშირის უმაღლესი წარმომადგენელი უსაფრთხოების პოლიტიკასა და საგარეო საქმეებში ეშტონი, ევროპის საბჭოს გენერალური მდივანი იაგლანდი და ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეის თანამომხსენებლები საქართველოს საკითხებში - იანსენი და ისლამი, საფ­რანგეთის, მაკედონიისა და პოლონეთის საგარეო საქმეთა მინისტრები - კუშნერი, მილოშოვსკი და სიკორსკი, უკრაინის ვიცე-პრემიერი ტიგიპკო და აზერბაიჯანის პრეზიდენტი ალიევი... ამას დაემატა პრეზიდენტ სააკაშვილის “დაძმობილება” ბელორუსის პრეზიდენტ ლუკაშენკოსთან.
მაინც რა მოხდა?! ნუთუ, როგორც დღე-ღამის განმავლობაში 25 საათი ირწმუნება საქართველოს პროსამთავრობო ტელევიზია, მთელმა მსოფლიომ კვლავ პირი ქნა  საქართველოს ხელისუფლებისკენ, ზურგი კი რუსეთს შეაქცია?! ნუთუ პიარზე - დასავლეთის ლობისტებზე, ჟურნალისტებზე, კონსულტანტებზე, პროდასავლელ რუს “უფლებათა დამცველ-ექსპერტ-პუბლიცისტებზე” დახარჯულმა მილიონობით დოლარმა მსოფლიო თანამეგობრობას აზრი შეაცვლევინა პრეზიდენტ სააკაშვილზე, რომელსაც ამ ცოტა ხნის წინათ კეთროვანივით ერიდებოდა?!
ნუთუ ათასგვარმა შოუმ, გასართობმა ცენტრებმა, ინვესტორთა ეფექტურმა ახალმშენებლობებმა (ძირითადად, მსოფლიოში ცნობილი ბრენდების სასტუმროებმა აჭარაში) ასეთი წარუშლელი შთაბეჭდილება მოახდინა მრავლისმნახველ უცხოელ ექსპერტებზე?!
დასაწყისისათვის შევთანხმდეთ, რომ ვიზიტების სერია (მომხდარი ფაქტი, რომელსაც ვერ უგულებელყოფ!) და მათი თანმიმდევრობა შემთხვევითი როდია. მიუხედავად იმისა, რომ თითოეულ ვიზიტორს თავისი კონკრეტული მიზანი ჰქონდა, ამ ვიზიტების სერიაში არსებობს მთავარი “რგოლი, რომელსაც, თუ გამოსწევ, მთელი “ჯაჭვი” მოჰყვება”. და ასეთი “რგოლი” ჰილარი კლინტონის - იმ ქვეყნის სახელმწიფო მდივნის აღმოსავლეთევროპული ტურნეა, რომელსაც მთელი მსოფლიოს დაქვემდებარების ამბიცია აქვს!
(ამ ამბიციის - მთელ მსოფლიოზე ბატონობის, “დემოკრატიის ეტალონის” როლის, მსოფლიო ნავთობის საკონტროლო პაკეტის” ხელში ჩაგდების ოცნების უგულებელყოფისა და იმის აღიარების შემთხვევაში, რომ ბევრი საგარეო საფრთხე დღევანდელ მსოფლიოში მის მიერვეა გამოგონილი, ამერიკა, უბრალოდ, შტატებად დაიშლება! ხოლო ურთიერთობების “გადატვირთვამ” რუსეთთან, როგორც იძულებითმა ტაქტიკამ, აშშ პოსტსაბჭოთა სივრცეში გამორკვევის აუცილებლობის წინაშე დააყენა, რათა გადაარჩინოს ის, რისი გადარჩენაც ჯერ კიდევ შეიძლება; კერძოდ, მოახდინოს თავისი აქტი­ვების “ინვენტარიზება” ყირგიზეთში, უკრაინასა და სამხრეთ კავკასიაში, მაშინ, როცა პრობლემები აქვს ერაყში, პაკისტანში, ავღანეთსა და მოსალოდნელი - ირანში).
“Здравствуйте, гости! Ай, не надо, ай бросьте...” - საყვარელი მომღერლის (სააკაშვილის სეხნიის) შლაგერი თავისთავად გამახსენდა, როცა თბილისში დასავლელმა “რევიზორებმა” ძველი მოტივები “წაიმღერეს”: “რუსეთმა უნდა შეასრულოს მედვედევ-სარკოზის შეთანხმება და გაიყვანოს ჯარები”, “ჩვენ გავაგრძელებთ ზეწოლას რუსეთზე, რათა მან ოკუპირებული ტერიტორიები დატოვოს”, “ჩვენ კვლავაც მხარს დავუჭერთ დემოკრატიულ რეფორმებს საქართველოში”, “აუცილებელია, წამოიწყოთ დიალოგი რუსებთან, აფხაზებთან და ოსებთან”...
თუ ძვირფასმა სტუმრებმა კიდეც “ჭამეს” მათთვის შეთავაზებული “ყველი” (კონცერტებისა და ფოიერვერკების ფონზე), საქართველოს მოსახლეობა “უფასო ყველს” უკვე აღარ “ჭამს”: უფასო ყველი მხოლოდ სათაგურშია (ვის, ვის და ბატონ კუშნერს, როგორც ჭეშმარიტ ფრანგსა და, მაშასადამე, ყველის მცოდნეს, ეს ჩინებულად უნდა ესმოდეს)! მორიგი დასავლური ტრანში კვლავ საქართველოს მოქმედი ხელისუფლებისა პიარ-ლობირებასა და გამდიდრებაზე დაიხარჯება ან იმთავითვე მისთვის იქნება გამიზნული, როგორც ის 4 მლნ დოლარი, რომელიც რამდენიმე დღის წინათ აშშ-მა გადმორიცხა “საქართველოს პარლამენტის გასაძლიერებლად”(?!).
(არ ვიცი, მანდ რისი გამყარებაა საჭირო, ალბათ, შესასვლელი კარის, რათა ხალხი უნებლიეთ, როგორც 2003 წლის ნომბერში მიხეილი და მისი რაზმი, შიგნით არ შეიჭრეს, მაგრამ “განმტკიცების” პროგრამას აშშ-ის საერთაშორისო განვითარების სააგენტო (USAID) და საერთაშორისო საქმეების ნაციონალურ-დემოკრატიული ინსტიტუტი (NDI) განახორციელებს!... დიახ, დიახ, “ამერიკელი ქართველი” მაკეინი და მისი აქაური მუდმივი წარმომადგენელი (შეთავსებით  საქართველოს განათლების მინისტრი) დიმიტრი შაშკინი, რომელმაც ახლახან განაცხადა, რომ “ქართველი და რუსი ხალხების მეგობრობისა და ძმობის მითი ბოლოსდაბოლოს გაქარწყლდა!” ეგებ, გვეკითხა გულუბრყვილო დიმკასთვის: მისი კომპეტენტური აზრით, რომელი მითი გაქარწყლდება კიდევ - ქართველ-სომეხი თუ ქართველ-აზერბაიჯანელი ხალხების მე­გობრობის?! უმჯობესი ხომ არ იქნებოდა, ეს 4 მილიონი მთლიანად საქართველოს სოფლის მეურნეობის - ჩვენთვის ერთადერთი ისტორიულ-პერსპექტიული დარგის განვითარებას მოხმარებოდა?!).
ამიტომ ყველაფერი, რისი დეკლარირებაც დასავლელმა სტუმრებმა თბილისში მოახდინეს, ბლეფია. რუსეთი უკან არ წაიღებს თავის გადაწყვეტილებას აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის აღიარების შესახებ, არ გაიყვანს თავის ჯარებს და არც საქართველოს ამჟამინდელ ხელისუფლებასთან გამართავს დიალოგს!
ისმის კითხვა: მაშ, რატომ “ჭიკჭიკებენ” ამაზე ეგზომ მაღალჩინოსანი და თითქოსდა სერიოზული პოლიტიკოსები?!
პასუხი: იმიტომ, რომ ისინი პოლიტიკოსები არიან და ეს მათი სამუშაოა!
მარტივად ავხსნი: საქმე ისაა, რომ პოლიტიკური მეთოდები ერთობ მრავალფეროვანია, ისინი უშუალო კონტაქტებსაც გულისხმობს - დიპლომატთა მოლაპარაკებებს, “დახურულ კარს მიღმა” სახელმწიფოს მეთაურთა შეხვედრებს, რასაც შეიძლება პირობითად პირდაპირი მეთოდები ვუწოდოთ, და ე.წ. ირიბი მეთოდები - მესამე ქვეყნების მეშვეობით ორმხრივი ზემოქმედება, მათზე თავიანთი გავლენის გაძლიერება, რათა მოლაპარაკებების მაგიდასთან ხელში მეტი “კოზირი” ეჭიროთ: ჰოდა, ამ ბატონებს მიუფურთხებიათ საქართველოსთვის, საქართველო დღეს მარტოდენ რუსეთზე ზემოქმედების ინსტრუმენტი, ანუ ირიბი პოლიტიკური მეთოდია. აშშ და ევროპა, საქართველოს მეშვეობით, დიპლომატიურად ეუბნებიან რუსეთს იმას, რასაც პირში ვერ უბედავენ; უწოდებენ ოკუპანტსა და აგრესორს, კიცხავენ დემოკრატიის დაბალი დონის, ავტორიტარიზმის, ადამიანთა უფლებების შელახვის, მედიის ცენზურის გამო, შემთხვევას არ უშვებენ ხელიდან, რომ არ შეახსენონ კომუნისტური წარსული, ჯალათი სტალინი და საბჭოთა ფსიქოლოგია!
და მიხეილ სააკაშვილს ეს ყველაფერი ჩინებულად ესმის! ესმის, მაგრამ შეგნებულად განაგრძობს მისთვის გამიზნული როლის შესრულებას - მას ხომ სხვა გამოსავალი არ აქვს, ეს მისი ბოლო შანსია, პუტინის დანაპირებ არასახარბიელო პერსპექტივას გადაურჩეს და 2013 წელს პრემიერ-მინისტრიც გახდეს...
და ამ შანსს სხვა, უკეთესი არჩევანის არარსებობის პირობებში, აშშ სთავაზობს მას იმ პირობით, რომ მეტად აღარ შეუქმნის მათ პრობლემებს, როგორც ეს 2008 წლის აგვისტოში მოიმოქმედა...
“ან ჩემთან, ან - არანაირად!” - უცხადებს მიშა რუსეთს მას შემდეგ, რაც მისი ემისარი-შუამდგომლები მოსკოვიდან “პირში ჩალაგამოვლებულები” დაბრუნდნენ... ეს შეინიშნება იმ გასაოცარი მეტამორფოზით, უცებ რომ დაემართა გაყუჩებულ ნოღაიდელს, რომელმაც:
- რუსეთის მისამართით აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის შეურაცხმყოფელი გამოხდომის კომენტირებისას წამოროშა, რომ ვერავითარ განსხვავებას ვერ ხედავს პუტინისა და კლინტონის განცხადებებს შორის (?!);
- მის პარტიაში მეორე კაცმა (შევარდნაძისა და სააკაშვილის კანცელარიის ყოფილმა უფროსმა) მამრაძემ, რომელიც ახალ ტელეარხ რეალ ტვ-ზე (რომელსაც არცთუ უსაფუძვლოდ, შსს-ს ტელეარხს უწოდებენ), პირდაპირ ეთერში ბაგაფშს სეპარატისტების ლიდერი უწოდა და პატივი არ სცა იმ აფხაზი ხალხის არჩევანს, რომელთანაც პირდაპირი კონტაქტების დამყარებას გვპირდებიან;
- ტელეწამყვანის შეკითხვის პასუხად დაადასტურა, რომ მოსკოვში ბოლო სტუმრობისას, ნოღაიდელმა იქ დასვა კითხვა: რატომაა, რომ პუტინი ახლა ალაპარაკდა მესამე მხარის ჩარევის დაუშვებლობაზე, ხოლო მთელი ამ წლების განმავლობაში რუსეთი უხეშად ერეოდა ქართულ-აფხაზურ და ქართულ-ოსურ ურთიერთობებში?!
- ათეულობით წლის მანძილზე სახელმწიფო სამსახურში მყოფმა მამრაძემ, რომელმაც საერთაშორისო სამართლის ელემენტარული დებულებები ვერ დაისწავლა, იმავე ინტერვიუში განაცხადა, რომ ნიკარაგუის, ვენესუელისა და ნაურუს მიერ სამხრეთ ოსეთისა და აფხაზეთის აღიარე­ბა არასერიოზულია;
- ცრუობს, რომ, თუ პრეზიდენტი სააკაშვილი ახლა მართებულ ნაბიჯს გადადგამს, ყველაფერი მოგვარდება (იგულისხმება რუსეთ-საქართველოს დარღვეული ურთიერთობები), რაც კარდინალურად ეწინააღმდეგება რუსეთის ხელისუფლების არაერთგზის განცხადებულ ოფიციალურ პოზიციას;
- აღიარებს, რომ გასული წლის დეკემბერში საქართველოს ხელისუფლების მიერ აშშ-ს ადმინისტრაციასთან ხელმოწერილი თანამშრომლობის (აშშ-სა და საქართველოს) ქარტია სრულად ემთხვევა მათი პარტიის პროგრამას(?!);
- აცხადებს, რომ ნოღაიდელის მთავარი დამსახურება ისაა, რომ მან დააცხრო რუსეთის ხელისუფლების დიდი აგრესია საქართველოსადმი, რითაც კლინტონის კვალდაკვალ, რუსეთს, პრაქტიკულად, აგრესორად აღიარებს;
- ირწმუნება, რომ ნოღაიდელმა საქართველოს ხელისუფლებაზე ზეწოლა მოახდინა და რომ სიტუაციის გაუმჯობესება მისი დაუცხრომელი გარჯის შედეგია, რითაც საქართველოს მოქმედ ხელისუფლებასთან მალულ თანამშრომლობას აღიარებს;
- “კუშნერს უნდა ვუმადლოდეთ, რომ 2008 წლის აგვისტოში ჩვენი ქვეყანა განადგურებისგან იხსნა!” - პათოსით წამოიძახა მამრაძემ, საიდანაც უნდა დავასკვნათ, რომ რუსეთი საქართველოს განადგურებას აპირებდა.
“ეს ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ რით აიხსნება აზერბაიჯანის პრეზიდენტისა და უკრაინის ვიცე-პრემიერის მოულოდნელი ვიზიტები და “ბატკოსთან” დაძმობილება?!” - იკითხავს, ალბათ, მკითხველი.
პასუხის გაცემას ბოლო კითხვიდან დავიწყებ: ლუკაშენკოს მოტივები დიდად არაფრით განსხვავდება ამერიკელი და ახალევროპელი ლიდერების მოტივებისგან (მაგალითად, ლიტვისა), რომლებიც ცდილობენ, საქართველოს მეშვეობით რაც შეიძლება მტკივნეულად “უჩხვლიტონ” რუსეთს და ამისგან პოლიტიკური ანდა სავსებით მატერიალური დივიდენდები მიიღონ. ლუკაშენკოს გამუდმებული სპეკულაციები, რომელმაც რუსეთს ასობით მილიონი დოლარის კრედიტები გამოსტყუა წესიერად მოქცევის დაპირების სანაცვლოდ (მაგრამ ვალდებულებები არ შეასრულა!), უთუოდ ისევე სავალალოდ დასრულდება, როგორც “გადამგდები” ბაკიევის შემთხვევაში, ლუკაშენკოსთან რომ ჰპოვა თავშესაფარი! ნამდვილი პოლიტიკა და სახელმწიფო ინტერესები შეუთავსებელია ავანტიურიზმსა და პოლიტიკურ პროსტიტუციათან. ამ მეთოდის უკანასკნელი მეტრი - თანამედროვეობის სახელგანთქმული “დამბალანსებელი” შევარდნაძე, რომელიც რუსეთსა და დასავლეთს შორის ბალანსირებდა, თავადაც იქცა ამ სახიფათო და უპერსპექტივო მეთოდის მსხვერპლად. მაგრამ, ზემოხსენებულთაგან განსხვავებით, სამშობლოში უსაფრთხოებისა და მშვიდი სიბერის გარანტიებით უზრუნველყო საკუთარი თავი...
ტიგიპკო? არავითარი საფუძველი არ გაგვაჩნია, არ დავიჯეროთ, რომ საქართველოში მას ეკონომიკური რეფორმები, კორუფციასთან ბრძოლის გამოცდილება და რეფორმირებული სამართალდამცავი სტრუქტურები  აინტერესებდა (რაშიც სააკაშვილის უპირობო დამსახურებებს აღიარებენ მისი ყვე­ლაზე სასტიკი მოწინააღმდეგენიც კრემლში!). დავძენ, რომ ტიგიპკო ფინანსისტი და მსხვილი ბიზნესმენია, ხოლო უცხოელ ბიზნეს-ინვესტორთათვის დღეს საქართველოში, უნდა ვაღიაროთ, რომ ზეშეღავათიანი კლიმატია. ვფიქრობ, რომ საქართველოსთან უფრო მეტად აქტიურ ეკონომიკურ თანამშრომლობაზე ორიოდე სიტყვა ქალბატონმა კლინტონმაც შეგვაწია ამიერკავკასიამდე უკრაინაში სტუმრობისას.
დასასრულ, პრეზიდენტი ალიევი... უპირველესად, აღვნიშნავ, რომ მისი ვიზიტი, უმეტეს ზემოჩამოთვლილთა მსგავსად, “ექსპრომტი” იყო: ეს რომ წინასწარ სცოდნოდათ, ჩვენი ხელისუფლება მედიის საშუალებით დღე და ღამ ამაზე ილაპარაკებდა თავისი პოპულარობის დასადასტურებლად. შემდგომ, კიდევ ერთხელ ხაზგასმით აღვნიშნავ, რომ მის ვიზიტთან აშშ-ის სახელმწიფო მდივანს, ასევე, უშუალო კავშირი ჰქონდა.
განვმარტავ: საიდუმლო არაა, რომ კლინტონის აღმოსავლეთევროპული ტურნეს დროს მოლაპარაკებები სომხეთთან და აზერბაიჯანთან არცთუ მარტივი იყო და ყარაბაღის საკითხში (სომხეთ-აზერბაიჯანის დაზავების საკითხში, რასაც სომხეთ-თურქეთის ურთიერთობებში “დათბობა” და სომხეთ-თურქეთის საზღვრის სავარაუდო გახსნა მოჰყვებოდა) არავითარი “გარღვევა” არ მომხდარა. უფრო მეტიც, ჰილარი თვალნათლივ დარწმუნდა, რამდენად ფაქიზია აღმოსავლეთის საკითხი! იმდენად ფაქიზი, რომ ნებისმიერ მომენტში შეიძლება “გადაიზარდოს” ახალ ომში - ყარაბაღში, რასაც ტერორის აფეთქება მოჰყვა ჩრდილოეთ კავკასიასა და საქართველოში (სადაც შეიძლება ჩრილოკავკასიურმა ბანდფორმირებებმა გადაინაცვლონ), პროვოკაცია აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში. რით დასრულდება ახალი კავკასიური ომი, იმის გათვალისწინებით, რომ რუსეთის ბაზები - გიუმრიში, აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში, ხოლო 58-ე არმია ჩრდილოეთ კავკასიაში დგას, იოლი განსაჭვრეტია:
აშშ საბოლოოდ დაკარგავს კავკასიას, კასპიისპირეთის “გასაღებსა” და პლაცდარმს ავღანური და სავარაუდო ირანული კამპანიებისთვის!
“საქართველო ჩვენი პარტნიორია, ხოლო სომხეთი ჯიუტობს... რა ვიღონოთ? აზერბაიჯანს მომგებიანი გარიგება უნდა შევთავაზოთ; იმაზე გაცილებით მომგებიანი, ვიდრე რუსეთი სთავაზობს, რომელიც მისგან მთელი გაზის შესყიდვას ივალდებულებს “აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე”, რაზეც ალიევს უარის თქმა გაუჭირდება!
და მაქსიმალურად მივაბათ აზერბაიჯანი საქართველოს, მასთან ისედაც დაკავშირებულს სტრატეგიული მილსადენებით, რომელთა უსაფრთხოების უზრუნველყოფის ამოცანას, სამხედრო მოქმედებათა შემთხვევაში, ჩვენ, აშშ ვიტვირთებთ! და კიდევ, დავაჩქარებთ ბაქო-ახალქალაქი-ერზრუმის რკინიგზის მშენებლობას, რის შემდეგაც სომხეთი ვერსად გაიქცევა: ერთადერთი საავტომობილო და სარკინიგზო არტერია, რომელიც მას რუსეთთან აკავშირებს, ისევე, როგორც “ჩრდილოეთ-სამხრეთის” გაზსადენის მონაკვეთი, ჩვენ მიერ კონტროლირებად საქართველოს ტერიტორიაზე გადის, ხოლო ირანზე გასასვლელი ისედაც დაიკეტება, როგორც კი იქ სამხედრო მოქმედებებს დავიწყებთ!” - გადაწყვიტა სახელმწიფო მდივანმა.
ამან შესანიშნავი საშუალება მისცა სპარსი დიდებულივით ვერაგ სააკაშვილს (ინტრიგის ოსტატისა და “დამბალანსებელი” შევარდნაძის ნიჭიერ მოწაფეს), ლუკაშენკო და ალიევი, ყველა ზემოჩამოთვლილ ვიზიტორთან ერთად, “გამოეჭირა” და რუსეთის ჯიბრზე თავის მოკავშირეებად, მეგობრებად და ძმებადაც კი გამოეცხადებინა!
აი, რით აიხსნება, პატივცემულო მკითხველო, წინა თვეში საქართველოში მოულოდნელი ვიზიტების კასკადი, რომელიც, ვფიქრობ, კვლავაც გაგრძელდება: ბევრს ჯერ კიდევ აინტერესებს “დათვის” გაღიზიანება მუქთა დოლარების მადლიერი, ზომაზე მეტად სტუმართმოყვარე და გულღია ქართველების ხელით, რათა მისი რეაქცია შეამოწმოს! ვფიქრობ, ყველას ახსოვს, რით დასრულდა ასეთი ექსპერიმენტი 2 წლის წინათ: შერცხვენილი ხელისუფლების წარმომადგენელთა ექსპერიმენტებით, რომლებმაც თავიანთი ოჯახებითურთ საქართ­ველოს საზღვრებისკენ გაქუსლეს, ხუთდღიან ძმათამკვლელ ომში დაღუპული ახალგაზრდებით, ათობით ათასი უბედური ლტოლვილითა და ტერიტორიების 20 პროცენტის დაკარგვით...

http://geworld.net/politics/907.html