"საქართველო და მსოფლიო" - საზოგადოებრივ-პოლიტიკური გაზეთი

არნო ხიდირბეგიშვილი: «Лопни, но держи фасон!“

09. 07. 2010  

“Повсюду, где ни глянешь, лишь одно застанешь, не жалея сил и денег, все хотят фасон держать!“ - უფროსი თაობის წარმომადგენლებს, რა თქმა უნდა, გაახსენდათ ლეონიდ უტიოსოვის მიერ შესრულებული ოდესური შლიაგერი. ეს 1922 წელს იყო, დღეს კი ახალგაზრდებმა, შესაძლოა, იფიქრონ, რომ ეს ქართველების შესახებ დაწერილი თანამედროვე სიმღერაა! საქართველოში ხომ ყველას, სანამ რამეს იზამს, უპირველესად, ებადება კითხვა: “რას იფიქრებენ ამაზე სხვები?” და არა: “სწორად ვიქცევი თუ არა?”...
ჰიპერტროფირებულმა სნობიზმმა, თავის წარმოჩენის ზოგჯერ აბსურდამდე მიყვანილმა სწრაფვამ, შინაარსის საზიანოდ ფორმის თაყვანისცემამ ღვთისმშობლის წილხვედრი საქართველოს უდარდელ შვილებს ცუდი სამსახური გაგვიწია: დღეს, ქრისტეშობიდან 2010 წელს, გლობალიზაციის გამოწვევათა წინაშე ბანკროტები აღმოვჩნდით!
“ Лопни, но держи фасон!“ - ვღიღინებდით ჩვენ, როცა სსრ კავშირად წოდებულ ოჯახს ვტოვებდით. მერედა, რა?! განა “დამოუკიდებლობის” ამ წლებში ჩვენი კერპივით - ამერიკასავით თავისუფალი და მდიდარი შევიქენით?
არა, დღეს ჩვენ ღატაკები ვართ: საქართველომ ყველაზე ტრადიციული და მისთვის ხელმისაწვდომი რუსული ბაზარი დაკარგა, რომლის ათვისებაზე მთელი მსოფლიო ოცნებობს. ჩვენ რამდენიმე მილიარდი საგარეო ვალი გვაქვს და, როგორც კი ამერიკა და ევროპა ფინანსურ დახმარებას შეწყვეტს, შიმშილი, სახალხო აჯანყება და სამოქალაქო ომი გველოდება!  პოსტსაბჭოთა წლებში ჩვენ არც ერთი ქარხანა და საწარმო არ აგვიგია (თუ არ ჩავთვლით თურქების მიერ აშენებულ სასტუმროებს), სამაგიეროდ, წარმატებით გავძარცვეთ დარჩენილი და აღჭურვილობა თურქეთში ჯართად გავყიდეთ... ჩვენ საბჭოთა ხანიდან შემორჩენილ კომუნიკაციებს საკერებლებს ვადებთ და შენობათა ფასადებს ვღებავთ, უკეთეს შემთხვევაში - მუქი მინაპაკეტებით ვნიღბავთ, სამაგიეროდ, კახა ბენდუქიძემ თბილისის აეროპორტში ჩამოსვლისას დანაპირები შეასრულა და პირწმინდად გაყიდა ყველაფერი: ბუ­ნებრივი წიაღისეული, ტყეები, მინდვრები და მდინარეები, სტრატეგიული ობიექტები და მთელი დარგები: ენერგეტიკა, კავშირგაბმულობა, ჯანდაცვა...
(ღმერთმა არა ქნას, დღეს საქართველოში ავად გახდე. ამას ისევ სიკვდილი სჯობს: ოპერაციები, როგორც სანატრელ ამერიკაში, აქაც - ათასობით დოლარი, სამედიცინო მომსახურება - ასობით, ხოლო მედიკამენტები - ათობით დოლარი ღირს, ხოლო “03”-ის უფასო გადაუდებელი დახმარების სადგურთან დაკავშირება თითქმის შეუძლებელია; სამაგიეროდ, იოლად დარეკავ ფასიან “სასწრაფო დახმარებაში”!)
და ნუ აღშფოთდებით იმის გამო, რომ წინა კვირას საქართველოს არარსებული ეკონომიკის მინისტრად 28 წლის სიმპათიური ვერა ქობალია დანიშნეს, რომელიც მანამდე კანადაში ქართულ პურს აცხობდა: განა მას შემდეგ, რაც ნახევარი წლის წინ სასჯელაღსრულების, პრობაციისა და იურიდიული დახმარების მინისტრად 30 წლის სექსუალური ხათუნა კალმახელიძე დანიშნეს, ათობით ათასმა პატიმარმა სავსე ციხეებში თუნდაც ერთი ბუნტი მოაწყვეს?! ასე რომ, პრაქტიკამ გაამართლა - და პრეზიდენტსაც ეამა!..
ახლა რაც შეეხება პრივატიზაციას: რამდენიმე დღის წინათ პარლამენტის იურიდიული კომიტეტის თავმჯდომარემ პავლე კუბლაშვილმა განაცხადა, რომ “ე. წ. სტრატეგიული ობიექტის ცნება, დიდი ხანია, მოძველდა და დღეს არც არსებობს მკაფიო განმარტება იმისა, თუ რა წარმოადგენს სტრატეგიულ ობიექტს”. ამიტომ ხელისუფლება უახლოეს ხანებში გასაყიდად გამოიტანს საქართველოს ტერიტორიაზე გამავალი და რუსეთისა და სომხეთის დამაკავშირებელი მაგისტრალური გაზსადენის “ჩრდილოეთ-სამხრეთის” მონაკვეთს. “კერძო კომპანია სახელმწიფოზე უკეთ შეძლებს რუსეთიდან სომხეთში გამავალი მაგისტრალური გაზსადენის მართვას, რომელიც საქართველოს ტერიტორიაზე გაივლის,” - მიაჩნია კუბლაშვილს.
გასაოცარია, რა შეიცვალა 2007 წლის შემდეგ, როცა “გაზპრომი” აქტიურად ცდილობდა, კონტროლქვეშ მოექცია-შეეძინა გაზსადენის “მოზდოკი-თბილისი-სომხეთი” ქართული მონაკვეთი, თუმცა, აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის მაშინდელი თანაშემწის - დენ ფრიდის აქტიური ჩარევით, ეს ობიექტი სტრატეგიული, პრივატიზაციას დაუქვემდებარებელი ობიექტების ნუსხაში შეიტანეს?! ეგებ “ვაშინგტონის საოლქო კომიტეტმა” ამჯერად ნება დართო საქართველოს ხელისუფლებას ეს “დაკემსილი”, დღეს მხოლოდ სომხეთისთვის სტრატეგიული მნიშვნელობის მქონე მილი იმ პირობით გაეყიდა, თუ მას... აზერბაიჯანი იყიდდა?!
მერედა, რა, თუ მხედველობაში არ მივიღებთ სომხეთ-აზერბაიჯანის “ძმურ” ურთიერთობებს, გარკვეული ლოგიკა აქ მართლაც არსებობს: 2008 წლის დეკემბერში საქართველოსა და აზერბაიჯანის მიერ ხელმოწერილი სამთავრობათშორისი შეთანხმებით, საქართველოს მთელი გაზგამანაწილებელი სისტემა ხომ აზერბაიჯანის სახელმწიფო ნავთობკომპანიას 5-წლიან საკონცესიო მართვაში გადაეცა.
მოვლენათა შემდგომი სავარაუდო განვითარების მოდელირება რთული როდია:
- აშშ ამით თავს მოუქონავს  ნავთობმწარმოებელ აზერბაიჯანს, რომელიც თეთრ სახლს ხანგრძლივი “უყურადღებობის”, ყველაზე მეტად კი სომხეთისა და თურქეთის ურთიერთობათა ნორმალიზაციის (ჯერჯერობით უშედეგო!) მცდელობისთვის გაუნაწყენდა. გაზსადენის ნაწილის შეძენის პერსპექტივა კი სახელმწიფო მდივნის - ჰილარი კლინტონის “მოკრძალებული საჩუქარი” იქნება ილჰამ ალიევისათვის მიმდინარე წლის 4 ივლისის ვიზიტისას აზერბაიჯანში;
- აზერბაიჯანი, რომელიც გააკონტროლებს აღნიშნულ მონაკვეთს, ნებისმიერ დროს შეძლებს სომხეთს “ჟანგბადი”, უფრო სწორად, გაზი გადაუკეტოს, გაზსადენის რემონტის საბაბით, რომელსაც ის ნამდვილად საჭიროებს (ბოლო დროს გაზსადენის ქართულ მონაკვეთზე შესამჩნევად გახშირდა ავარიები: ბოლო ავარია ა.წ. აპრილში მოხდა, როცა გაზსადენმა ყაზბეგის რაიონში, მთებში, მეწყერის ჩამოწოლის გამო, ფუნქციონირება შეწყვიტა);
- სომხეთი ამ ყველაფერს პოლიტიკურ შეფერილობას მისცემს და, საგარეო საქმეთა სამინისტროს ორიოდე საპროტესტო ნოტისა და სომხეთის მთავრობის განცხადებების შემდეგ, მოისურვებს გაზსადენის მისთვის მართლაც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი მონაკვეთის გაკონტროლებას; სამცხე-ჯავახეთში გააქტიურდებიან სომხური არასამთავრობო ორგანიზაციები - “ჯავახქი”, “კრუნკი”, “ვირქი”. მათი ტემპერამენტისა და აშკარად დეკლარირებული მიზნების გათვალისწინებით (ავტონომიის მოთხოვნა; სომხური ენისთვის, ქართული ენის დარად, სახელმწიფო სტატუსის მინიჭება; სომხური ეკლესიების აღდგენა და ა.შ.), გამორიცხული არაა შეიარაღებული შეტაკებები, რომლებშიც სომხეთის ტერიტორიიდან გადმოსული ყარაბაღში სკოლაგამოვლილი ბოევიკები და სომხეთის არმიის რეგულარული ნაწილები ჩაერთვებიან. (საინტერესოა, შეაჩერებს თუ არა მაშინ სომხურ ტანკებს, როგორც 2008 წლის აგვისტოში შეაჩერა რუსული ტანკები, საქართველოს შეიარაღებულ ძალთა სომეხი კაპიტანი, რომლითაც ასე ამაყობს მიხეილ სააკაშვილი?!);
- რუსეთი, შეიარაღებული კონფლიქტის თავიდან ასაცილებლად, რომელიც, შესაძლოა, ახალ კავკასიურ ომში გადაიზარდოს, პრევენციულ ზომებს მიიღებს და აქ თავის (სამშვიდობო) ჯარებს შემოიყვანს, ასევე, დაასწრებს თურქეთს, რომელსაც საქართველოს ტერიტორიების ნაწილზე, ყარსის ხელშეკრულებით, თვალი უჭირავს, არეულობით რომ არ ისარგებლოს და აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკა, დედაქალაქი ბათუმ-კალეთი თავის ახალ ვილაიეთად არ აქციოს;
- საქართველო თავისი ტერიტორიების კიდევ ერთ ნაწილს - სამცხე-ჯავახეთის რეგიონს დაკარგავს: წარმოიქმნება კიდევ ერთი სასაზღვრო ხაზი, რომელსაც რუსეთის ჯარები დაიცავენ, ხოლო შემდგომში, სამცხე-ჯავახეთი საქართველოს შემადგენლობაში ავტონომიური ოლქის სტატუსს მიიღებს. უარეს შემთხვევაში კი, სამცხე-ჯავახეთი სომხეთს ყარაბაღის საკომპენსაციოდ გადაეცემა, რომელიც აზერბაიჯანის შემადგენლობაში ავტონომიის უფლებით დარჩება.
გამორიცხული არაა, რომ “ცუდ მაგალითს” გადაიღებენ ქვემო ქართლშიც, რის შედეგადაც ის აზერბაიჯანს შეუერთდება ყარაბაღის საკომპენსაციოდ, რომელიც საბოლოოდ გადავა სომხეთის განკარგულებაში. ამის შემდეგ საქართველოს საბოლოოდ შერაცხავდნენ არშემდგარ სახელმწიფოდ (“Failed state”).
თუმცა არსებობს მეორე ვარიანტიც: არავისთვის საიდუმლოს არ წარმოადგენს, რომ საქართველოს ამჟამინდელი პრეზიდენტი ყველა მეთოდს მიმართავს კრემლთან პირდაპირი დიალოგის გასამართავად: თავიდან სააკაშვილის ბიძა, ცნობილი თემურ ალასანია აამოქმედეს, შემდეგ მოსკოვში მიავლინეს სხვადასხვა დონის ემისრები (ზურაბ ნოღაიდელი და რანგით უფრო დაბლებიც), მაგრამ, როგორც ჩანს, სასურველ შედეგს ვერ მიაღწიეს: რუსეთის ხელმძღვანელობა საქართველოს პრეზიდენტს უწინდებურად სამხედრო დამნაშავედ მიიჩნევს და მასთან საუბარზე უარს ამბობს. ამიტომ წინა კვირას მოთმინებადაკარგულმა მიხეილ სააკაშვილმა უშიშროების საბჭოს სხდომაზე თავად განაცხადა, რომ საქართველო მზადაა ფართომასშტაბიანი მოლაპარაკებების დასაწყებად ორმხრივი ურთიერთობის ნორმალიზაციისთვის ყოველგვარი წინა პირობის გარეშე.
თუმცა შემდეგ გაახსენდა, რომ “ფასონი უნდა ეჭიროს” და დასძინა: “ვიტყოდი, რომ მათ ლაპარაკი მოუწევთ საქართველოს ხელისუფლებასთან და ჩვენ დეოკუპაციაზე ვისაუბრებთ; გვინდა, კარგი ურთიერთობები გვქონდეს მოსკოვთან, თუმცა მათი მხრიდან ჩვენი მთლიანობისა და სუვერენიტეტის პატივისცემას მოვითხოვთ”.
ამგვარად, მეორე ვარიანტი მდგომარეობს შემდეგში: სააკაშვილი, რფ-ის პრეზიდენტის - დ. მედვედევისა და მთავრობის თავმჯდომარის - ვ. პუტინის გულის მოსალბობად, “აღმოსავლური ადათების თანახმად”, მათ “მოკრძალებულ საჩუქარს” გაუკეთებს - “ჩრდილოეთ-სამხრეთის” მაგისტრალური გაზსადენის ქართულ მონაკვეთს “გაზპრომს” მიჰყიდის!
აზერბაიჯანის საკითხის მსგავსად, აქაც “რკინის” ლოგიკას ვაწყდებით: 2009 წლის მდგომარეობით, საქართველოში დარეგისტრირებულია და ფუნქციონირებს 395 კომპანია, რომლებიც რუსეთის კაპიტალის წილობრივი მონაწილეობით შეიქმნა. მათგან 85-ში საკონტროლო პაკეტი რუსულ კომპანიებს ეკუთვნის: “ლუკოილი”, “იტერა”-საქართველო, სს “თბილწყალკანალი” (“მულტიპლექს-ენერჯი”), სს “თელასი” (ინტერ რაო), “ხრამი-1”, “ხრამი-2”, “რიონჰესი”, “ჟინვალჰესი”, “ლაჯანურჰესი” და, ასევე, “ინტერ რაო ეეს”-ის კუთვნილი სპილენძისა და პოლიმეტალების საბადოების მომპოვებელი და გამამდიდრებელი მარნეულის კომბინატი, ოქროს მომპოვებელი სამთო-გამამდიდრებელი კომბინატი სს “მადნეული”, ფიჭური კავშირის ოპერატორი “ბილაინი” - ფიჭური კომპანია “მობიტელის” შვილობილი, წამყვანი რუსული ბანკი “ვი-თი-ბი,” რომელმაც “გაერთიანებული ქართული ბანკი” შთანთქა და სხვ.
ფაქტობრივად, რუსეთისთვის “ენგურჰესის”, “ჩრდილოეთ-სამხრეთის” მაგისტრალური გაზსადენის საქართველოზე გამავალი მონაკვეთისა და ბოლოს,  საქართველოს რკინიგზის დათმობით (ოდესღაც ერთიანი ამიერკავკასიის რკინიგზის ქართული მონაკვეთი) ჩვენ მთლიანად ინტეგრირებული ვიქნებით რუსეთის ერთიან ეკონომიკურ სივრცეში!
ახლა მითხარით: თუ არა საქართველოს დღევანდელმა ხელისუფლებამ, მაშ, ვინ მოახდინა საქართველოს ეკონომიკის ინტეგრირება რუსეთის ფედერაციის ეკონომიკურ სივრცეში?! და განა ეკონომიკური ინტეგრაცია არ გულისხმობს და განსაზღვრავს პოლიტიკურ ინტეგრაციასაც?! მაშ, რატომ ამბობს პრეზიდენტი სააკაშვილი, რომ რუსეთი ოკუპანტია, რომელიც სახლში შემოგვეჭრა და დაუკითხავად დაიკავა “ორი ოთახი” (აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი - ა. ხ.)?! გამოდის, ახლახან საქართველოს პარლამენტმა ახალი საგადასახადო კოდექსი, რომელიც შეღავათიან საგადასახადო რეჟიმს გულისხმობს, ოკუპანტებისთვის მიიღო?!
მაშ, ნუთუ აუცილებელია, “ფასონის შესანარჩუნებლად გასკდომა” იმის მისახვედრად, რომ “ფასონი” ამად არ ღირს?!  “ Лопни, но держи фасон!“ - ვღიღინებდით გასული საუკუნის 90-იან წლებში რკინიგზის ვაგონების რელსებზე შედუღებისას, რითაც ბლოკადას ვუცხადებდით... რუ­სეთს: ნუთუ დაგვავიწყდა?! სხვათაშორის, მაშინდელი მთავარი შემდუღებელი ზვიად ძიძიგური დღეს “ფასონის შესანარჩუნებლად” მოსკოვში გაიქცა, მაგრამ იქ მას ხელი არ ჩამოართვა ვლადიმერ ვოლფოვიჩმაც, რომელსაც, ჩვენგან განსხვავებით, პოლიტიკური ამნეზია არ სჭირს...

P.S. “ვადასტურებ ჩვენს მზაობას, ყოველგვარი წინაპირობის გარეშე, მოლაპარაკება ვაწარმოოთ რუსეთთან ნორმალიზაციის შესახებ... ნორმალიზაციაში ვგულისხმობთ აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში 500 ათასი ლტოლვილის - ეთნიკური ქართველების, აფხაზების, ებრაელების, ბერძნების, უკრაინელების, ესტონელებისა და სხვა ხალხების წარმომადგენელთა დაბრუნებას,” - აცხადებს დღეს სააკაშვილი იმას, რასაც საქართველოს ეროვნული და სოციალური ურთიერთობების აკადემიის ვიცე-პრეზიდენტი, რუსეთის სოციალურ მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი, პოლიტიკურ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი ალექსანდრე ჭაჭია 2003 წლიდან თითქმის ყველა საჯარო გამოსვლაში ლაპარაკობს და რაც მის მიერ საქართველოსთვის შემუშავებულ ახალ საინტეგრაციო პროექტში პირველ პუნქტად წერია! მაგრამ, განა ჩვენი ხელისუფალნი, მათი უზომო ამბიციების გამოისობით, ვინმეს რჩევას ყურად იღებენ?! რას ბრძანებთ, “ Лопни, но держи фасон!“

http://geworld.net/politics/878.html